احرام و لبیک گفتن به معنای پاسخ دادن به ندای وحی و اجابت دعوت الهی است. از این رو حج گزاران راستین و زائران حقیقی کعبه هنگام تلبیه آنچنان به هراس عقلی بیمناک می شدند که رنگ آنان زرد شده، صدایشان می گرفت، چنانکه گاه مدهوش می شدند و می گفتند: می ترسیم به ما گفته شود: به درستی به ندای حج پاسخ ندادی: «لا لبّیک ولا سَعْدَیْک»1. راز لبّیک گفتن، طبق بیان امام سجّاد (علیه السلام) این است: «خدایا پیمان می بندم که از این پس جز به طاعت تو زبان نگشایم و زبانم را بر همه گناهان ببندم»2؛ یعنی تلبیه، تطهیر زبان از همه گناهان مربوط به آن است. زبان زائر بیت الله، زبان طاهر است؛ یعنی هرگز شهادت دروغ نمی دهد، غیبت نمی کند، دروغ نمی گوید، تهمت نمی زند و کسی را با زبان مسخره نمی کند. پس سرّ تلبیه، زبان به حق و طاعت گشودن و از گفتار باطل و معصیت رستن است، آن هم نه تنها در محدوده زمانی حج و عمره، بلکه برای همیشه. زبان، جِرمش اندک ولی جُرمش زیاد است. گناهان فراوانی همچون: انکار حقّ، ادعای باطل، غیبت، تهمت، دروغ، سخن چینی، ناسزاگویی، افترا، مسخره کردن و مانند آن با زبان انجام می گیرد.

جهرمی زاده - گروه دین و اندیشه تبیان

--------------------------------------------------------------------------------

[1] ـ بحار، ج 47، ص 16 و ج64، ص337.

[2] ـ ر.ک: همین کتاب، ص347 ـ 343 (حدیث شبلی).

مأخذ: صهبای حج، ص 377.
http://www.tebyan.net/religion_thoughts/articles/miscellaneous/2010/11/7/141972.html